Σίγουρα συμφωνείτε πως η νηστεία είναι ιερή, τουλάχιστον για αυτούς που την ακολουθούν. Κατ επέκταση και το Πασχαλινό Τραπέζι θα πρέπει, μιας και συμβολίζουμε και γιορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου. Μήπως όμως κάποιες βασικές αρχές συμπεριφοράς, θα πρέπει να διέπουν και τα καθημερινά γεύματα μας; Αρχές που εκδηλώνουν αν θέλετε το σεβασμό ως προς την τροφή κατά τη διάρκεια της σίτισης. Με λίγα λόγια, είνα το φαγητό ιερό ή όχι; Κι αν ναί, τι σημαίνει αλήθεια αυτό;
Στο παραπάνω ερώτημα οι απαντήσεις που έχω πάρει κατά καιρούς ποικίλουν. Οι περισσότεροι το περιγράφουν ως σεβασμό ύψιστου αγαθού. Και αυτή είναι μια πραγματική διάσταση της έννοιας αυτής, αλλά όχι η μοναδική. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι εννοούμε την απερίγραπτη απόλαυση και γευστική ηδονή που προσφέρουν οι γαστριμαργικές υπάρξεις. Το φαγητό δηλαδή αποτελεί μέσο ανακούφισης, χαλάρωσης, επιβράβευσης, χαράς και ευδαιμονίας, ακόμα και βασικό λόγο ύπαρξης για τα άτομα αυτά. Η αλήθεια είναι ότι η ρήση το φαγητό είναι ιερό, δεν αναφέρεται στο «ζούμε για να τρώμε», ούτε μόνο στο φαγητό ως μέσο επιβίωσης «τρώμε για να ζούμε» αλλά και στην ίδια διαδικασία του γεύματος, ως ιεροτελεστία.
Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να απολαμβάνουμε το φαγητό μας, αντί να το τρώμε μηχανικά. Θα πρέπει να καταλαβαίνουμε την υφή, τη γεύση και το άρωμά του και όχι να τρώμε με «συνοπτικές» διαδικασίες για να τελειώσει το φαγητό στο πιάτο και να «σβήσουμε» έτσι την πείνα μας. Άλλωστε το φαγητό που τρώγεται γρήγορα τείνει να περνά απαρατήρητο και, επομένως, να προσφέρει λιγότερη γευστική-αισθησιακή ικανοποίηση.
Ακόμα, η ίδια ποσότητα φαγητού όταν καταναλώνεται γρήγορα τελικά μας δίνει πιο πολλές θερμίδες από όταν καταναλώνεται αργά, μέσω πάντα της τροφογενούς θερμογένεσης (T.E.F.), των θερμίδων δηλαδή που θα ξοδέψει το σώμα για να πέψει και να απορροφήσει την τροφή. Το τελευταίο συμπέρασμα αποδείχθηκε πρόσφατα και αναφέρθηκε στο τελευταίο Παγκόσμιο Συνέδριο Διατροφής, στην Ιαπωνία.
Με την πρόσληψη φαγητού το στομάχι αρχίζει να γεμίζει και στέλνει μήνυμα στον εγκέφαλο ότι δεν χρειάζεται άλλο φαγητό και έτσι επέρχεται το αίσθημα του κορεσμού. Το ίδιο αίσθημα επιτυγχάνεται και με έναν συμπληρωματικό μηχανισμό που έχει να κάνει με την αύξηση της γλυκόζης του αίματος. Έτσι όταν τα επίπεδα της γλυκόζης ανέβουν, ο εγκέφαλός μας παίρνει το μήνυμα. Και οι δύο όμως μηχανισμοί θέλουν τον … χρόνο τους. Χρειάζεται τουλάχιστον 20-30 λεπτά για να μεταφερθούν τα μηνύματα είτε από το στομάχι, είτε από τη γλυκόζη του αίματος στον εγκέφαλο και να δημιουργηθεί έτσι το αίσθημα της πληρότητας.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα κάθεστε στο τραπέζι αναλογιστείτε αν αξίζει να καταβροχθίσετε το φαγητό σας χάνοντας τη πεμπτουσία του, ή μήπως να του «δώσετε» τον απαραίτητο χρόνο, ώστε να σας ικανοποιήσει τόσο βιολογικά όσο και γευστικά…μην ξεχνάτε, διπλάι κερδισμένοι θα είστε αφού θα έχετε γλυτώσει και θερμίδες μέσω της σωστής πέψης και απορρόφησης! (T.E.F.)
Δημήτριος Πέτσιος Msc
Κλινικός Διαιτολόγος-Διατροφολόγος
info@dia-trofis.gr
