Το καλοκαίρι πλησιάζει. Παρά την κρίση, όλοι θα ήθελαν να έχουν ένα καλύτερο σώμα. Τι μπορεί να κάνει κανείς, προκειμένου να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, χωρίς να οδηγηθεί σε ακρότητες;
Πράγματι, σε αυτήν την περίοδο, θυμούμαστε ότι έχουμε ένα σώμα, το οποίο πρέπει να «βγάλουμε στη φόρα», και τρέχουμε την τελευταία στιγμή, για να προλάβουμε αυτά που δεν σκεφτήκαμε ή δεν βάλαμε σαν προτεραιότητα όλη τη χρονιά. Στη χειρότερη περίπτωση, μερικοί καταλήγουν σε μεθόδους, οι οποίες δεν είναι καλές. Μπορεί το καλοκαίρι να φτάσουν στον επιθυμητό στόχο, να χάσουν γρήγορα, απότομα, πολλά κιλά.
Το φθινόπωρο, όμως, και το χειμώνα που ακολουθεί, θα είναι τρισχειρότεροι, διότι όταν μπαίνεις σε μια διαδικασία αυστηρής, καταπιεστικής, περιοριστικής, αποτοξινωτικής, χημικής δίαιτας, μιας δίαιτας που δεν είναι αποδεκτή για το σώμα και για το μυαλό, από την επιστημονική κοινότητα, το σώμα προετοιμάζει το έδαφος για να πάρει πίσω τα κιλά, με το παραπάνω. Όταν κανείς στερείται, το σώμα αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει πρόσβαση στην τροφή. Φτάσαμε εδώ σαν είδος, πεινώντας. Έχουμε δεκάδες αντισταθμιστικούς μηχανισμούς, του αδυνατίσματος. Όταν το σώμα αντιλαμβάνεται ότι δεν βρίσκει να φάει, άσχετα από το αν έχει περίσσεια λίπους πάνω του ή όχι, δεν το ενδιαφέρει αν θα χάσει το λίπος. Ίσα ίσα, αυτό είναι που το συντηρεί, διότι είναι αποθήκη ενέργειας. Με αυτή την έννοια, το ίδιο μας το σώμα ενεργοποιεί διαδικασίες, όπως το να μην καίει λίπος, αλλά πρωτεϊνικό ιστό, να χάνει υγρά κλπ. Έτσι, όταν χάνουμε βάρος, δεν χάνουμε σωστά βάρος. Μειώνονται οι καύσεις, γινόμαστε πιο νωθροί. Ακόμα και όταν κινούμαστε, καίμε λιγότερο από αυτό που θα έπρεπε. Πέρα από την πολλή πείνα, το σώμα επιδιώκει να αυξήσει πάρα πολύ την όρεξη, τη λαιμαργία, τη λαχτάρα. Αναζητεί έναν τρόπο να αποκτήσει την ενέργεια που επιζητεί, και λίγη περισσότερη για ρεζέρβα, αλλά και να επιβραβεύσει τις αισθήσεις και τον εγκέφαλο, για την προσμονή.
Άρα, λέτε όχι στο σώμα των 3 μηνών και σε αυτούς που προσπαθούν να κατασκευάσουν το σώμα των 3 μηνών, και μετά να το ξεχάσουν πάλι.
Ακριβώς. Θα το ξεχάσουμε, όχι μόνο επειδή ξεχάσαμε την προσπάθεια, συνηθίσαμε τον καινούργιο μας εαυτό, πέρασε το καλοκαίρι και μετά δε θα φαίνεται το σώμα μας, αλλά και επειδή ο δεύτερος παράγοντας που θα μας ξανασπρώξει στις κακές συνήθειες και στην επαναπάχυνση, είναι ο ψυχαναγκαστικός τομέας. Αυτός είναι πολύ επιβαρυντικός. Είναι σαν να έχεις ένα ελατήριο, το οποίο συμπιέζεις συνεχώς. Αν το αφήσεις, διότι τελείωσε το «φάρμακο» της δίαιτας, αυτό θα εκτονωθεί σε τέτοιο βαθμό, που το φαγητό θα αρχίσει να έχει μια κακή θέση στην καθημερινότητα, θα αποτελεί απωθημένο, επιβράβευση, αυτοτιμωρία.
Τι πρέπει να κάνουμε για να μην οδηγηθούμε στο ακραίο μέτρο της δίαιτας που χτίζει ένα σώμα εύκολα σε 3 μήνες, και μετά το εγκαταλείπει, επαναφέροντάς το στην αρχική, ή σε μια χειρότερη κατάσταση;
Σε πρώτη φάση, θα πρέπει να καταλάβει κανείς ότι μια τέτοια προσπάθεια δεν αρχίζει και τελειώνει. Η τήρηση μιας αυστηρής δίαιτας, κατά μέσο χρόνο διαρκεί 21 ημέρες. Οι περισσότεροι, η συντριπτική πλειοψηφία του 95% που συμμετέχει σε τέτοιες διαδικασίες, ξαναπαίρνουν τα κιλά τους, κάποια στιγμή μέσα σε 3 χρόνια, και λίγα παραπάνω. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσει κανείς, λοιπόν, ότι δεν τον κυνηγάνε. Δεν έχει σημασία αυτό το καλοκαίρι. Σημασία έχει κάθε καλοκαίρι να είναι όλο και καλύτερος, να βελτιώνεται. Είναι αγώνας αντοχής. Σε έναν αγώνα αντοχής, όποιος βιάζεται δεν τερματίζει. Σημασία έχει να είσαι στο δρόμο. Ξεκινάς να χτίζεις κάτι, το οποίο θα σε ακολουθεί για μια ζωή. Θα πρέπει να νιώθεις καλά με αυτό, να είναι υγιές, βιώσιμο, σωστό και να διατηρείται. Υπό αυτή την έννοια, βήμα βήμα, το πρώτο πράγμα που εφαρμόζουμε είναι η αλλαγή της συμπεριφοράς, του τρόπου σκέψης, και των προεκτάσεων αυτού, στην καθημερινότητα. Βιωματικές, συναισθηματικές, κοινωνικές, συνειδητές και μη. Πρέπει ο καθένας να γίνει διαιτολόγος του εαυτού του, με κάποια εργαλεία που χρησιμοποιούμε εμείς, ώστε να μην του επιβάλλει κάποιος, κάτι που δεν θα κάνει ή που θα του προκαλέσει ζημιά. Έτσι, χτίζει κανείς τη σωστή διατροφική συμπεριφορά, τη σωστή διατροφή, βήμα βήμα.
Θέλει πειθαρχία, όμως.
Όχι πειθαρχία. Πειθαρχία είναι να κάνεις πράγματα που δεν θέλεις, για να πετύχεις αυτά που θέλεις. Δεν είναι θέμα πειθαρχίας. Αν σας δώσω μια δίαιτα, θα δουλέψει, όμως όχι για πάντα. Το τι τρώει κανείς, είναι το αποτέλεσμα. Το πάχος είναι το αποτέλεσμα αυτού. Αυτό που θα πρέπει κανείς να κάνει, με βάση τις θέσεις των επίσημων οργανισμών υγείας, και τις εμπειρίες μας, είναι να γυμνάζεται, να δραστηριοποιείται 2,5 ώρες τη βδομάδα, με όποιον τρόπο επιθυμεί, να αρχίσει να αλλάζει τη διατροφική του συμπεριφορά, αλλά όχι με επιβολή, με πειθαρχία. Με αυτή τη μέθοδο, έχει κάποιος τη δυνατότητα να χάσει κιλά και να μην τα ξαναπάρει, να έχει ένα υγιές σώμα, να μη χαλάσει τον μεταβολισμό του, αλλά να τον αυξήσει, να χτίσει κάποια πράγματα που θα τον ακολουθούν μια ζωή, ως λογική ή ως ψυχολογία.
Άρα, τι πρέπει να κάνουμε;
Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να χάνουμε 2-4 κιλά λίπους, κάθε μήνα, χωρίς δίαιτα. Αυτό που πρέπει να κάνει κανείς, αφορά δύο βήματα πριν το φαγητό. Το πώς και το γιατί. Δύο δευτερόλεπτα πριν ρίξει οτιδήποτε μέσα του, και το κάνει ένα με τον εαυτό του, συνειδητοποιεί γιατί το κάνει. Το σάντουιτς που αδυνατίζει είναι το μισό σάντουιτς. Η απόλαυση δεν είναι ανάλογη της ποσότητας. Ποτέ δεν ήταν. Απλά έχουμε κάποιες λάθος τακτικές, που μας οδηγούν στην υπερκατανάλωση. Είτε τρώμε χωρίς να πεινάμε, είτε τρώμε παραπάνω από όσο χρειαζόμαστε. Αν κανείς δεν δει τα βασικά πράγματα, τι σημαίνει πείνα, τι σημαίνει όρεξη, τι σημαίνει δεν πεινάω άλλο, τι σημαίνει έχω χορτάσει, πράγματα που κανείς δεν έμαθε ποτέ, σε μια δίαιτα, αλλά εστίαζε περισσότερο στο τι θα φάει, που δεν είναι η ρίζα του προβλήματος αλλά το αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί πάλι μπροστά μας. Χρειάζεται μια ισορροπημένη προσπάθεια, τόσο από ψυχολογική άποψη όσο και από πρακτική άποψη. Μπορεί να δεχτεί τη βοήθεια ενός ειδικού, αλλά δεν θα πρέπει να εστιάσει σε μοντέλο αυστηρής, στενής, περιοριστικής δίαιτας, διότι θα έχει πρόβλημα.
Δημήτρης Πέτσιος Msc
Κλινικός Διαιτολόγος-Διατροφολόγος
http://www.thehellenicmail.gr
