Οι περισσότεροι από εμάς παίρνουμε βάρος σταδιακά επειδή συνηθίζουμε να τρώμε με το… μάτι! Αν δεν χορτάσει το… μάτι, δεν χορταίνει ούτε το στομάχι. Αφετέρου, αρκεί να δούμε κάτι νόστιμο για να απλώσουμε το… χέρι, είτε προσπαθούμε να μειώσουμε το βάρος μας είτε όχι. Και αλήθεια πως γίνεται να συμμαζευτούμε όταν όλη την ημέρα σκεφτόμαστε το φαγητό;
Αρκεί να φανταστείτε ότι τρώτε λαχταριστά φαγητά με πολλές θερμίδες, για παράδειγμα μια σοκολάτα ή ένα παγωτό, ώστε να μειωθεί η όρεξή σας και έτσι να σταδιακά να χάσετε κιλά!
Αυτό ανακάλυψε μια νέα πρωτότυπη αμερικανική επιστημονική έρευνα, που έρχεται να ανατρέψει την καθιερωμένη αντίληψη ότι όσο περισσότερο σκέφτεται κανείς το φαγητό, τόσο πιο πολύ θα φάει τελικά.
Η Carrey Morewedge και συνεργάτες, ζήτησαν από 300 εθελοντές να φανταστούν ότι τρώνε ζαχαρωτά ή κομμάτια τυριού. Στη συνέχεια, συνέκριναν πόσο φαγητό έφαγαν οι εθελοντές στην πραγματικότητα, αφού προηγουμένως είχαν κάνει αυτή τη νοητική άσκηση. Αποδείχτηκε ότι όσοι είχαν φανταστεί ότι τρώνε, έφαγαν τελικά μέχρι και 50% λιγότερο φαγητό (δηλαδή το μισό) από ότι όσοι δεν είχαν πριν φανταστεί ότι τρώνε.
Όσο πιο πολύ φαντάζονταν ότι τρώνε, τόσο πιο αποτελεσματική ήταν η μέθοδος. Όσοι έκαναν αυτήν την άσκηση φαντασίας σε τακτική βάση, είχαν λιγότερη όρεξη και έτρωγαν λιγότερο σε σχέση με όσους έκαναν την ίδια άσκηση λίγες φορές.
Με άλλα λόγια, η «εκπαίδευση» του νου φέρνει αποτελέσματα και μπορεί να βοηθήσει τον περιορισμό της διατροφικής πρόσληψης. Ανάλογα αποτελέσματα, με τη βοήθεια της φαντασίας, μπορεί να υπάρξουν, εκτός από το φαγητό, και σε άλλα πράγματα, όπως στα τσιγάρα και τα ναρκωτικά, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο.
Η επιτυχία του εγχειρήματος βασίζεται στο να φαντάζεται κανείς όσο γίνεται πιο ζωντανά ότι τρώει, από την αρχή έως το τέλος, το αγαπημένο του φαγητό ή γλυκό και να μην αρκείται απλώς σε μια γρήγορη σκέψη που εύκολα σβήνει από το νου.
Αντίθετα, αποτελεί «θεμελιωδώς λανθασμένη στρατηγική», το να προσπαθεί κάποιος να περιορίσει το φαγητό του, καταπιέζοντας τις σκέψεις του για αυτό. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να δίνει διεξόδους σε αυτές τις επιθυμίες, με όσο γίνεται πιο ρεαλιστικό τρόπο, ώστε να μην πυροδοτείται υπερφαγία.
Γιώργος Μίλεσης, MSc
Κλινικός Διαιτολόγος Διατροφολόγος
milesis@diatistrofis.gr
Source
Morewedge CK, Huh YE, Vosgerau J. Thought for food: imagined consumption reduces actual consumption. Science 2010 Dec 10;330(6010):1530-3.
