Μέσα βαθιά σε κάθε άνθρωπο υπάρχει το απόλυτα επαρκές πρόσωπο. Που είναι ολοκληρωμένο, γι αυτό χωρίς συγκρούσεις, χωρίς αιτήματα κι ανάγκη για επιτεύγματα.
Ο αγώνας για επιτεύγματα έχει σαν αφετηρία την βιωμένη αίσθηση της απόσχισης μας απ’ αυτό το συμπαγές πρόσωπο. Είναι απότοκος της αίσθησης ανεπάρκειας, που αυτή η απόσχιση έχει προκαλέσει.
Η ανάγκη για συνεχή επιτεύγματα είναι μια προσπάθεια απ την μια να αποκατασταθεί το επίφοβο αίσθημα της ανεπάρκειας μας, και η επακόλουθη ενοχή μας γι’ αυτήν.
Κι απ’ την άλλη, να μην μείνει κανείς μόνος κι αντιμέτωπος με την αίσθηση αδυναμίας που η ανεπάρκεια του προκαλεί.
Συχνά οι άνθρωποι προσπαθούν πολύ να συναντήσουν τον ιδεατό τους εαυτό, νομίζοντας πως αυτός είναι κάποιος δυνατός, που η σημαντικότητά του καθορίζεται από το πλήθος και το μέγεθος των ατομικών του επιτευγμάτων.
Ναι, υπάρχει ο εαυτός στόχος, ο πλήρης κι επαρκής εαυτός.
Αυτός όμως απέχει μακράν από συμπλέγματα κατωτερότητας, αφού είναι ενιαίος.
Έχει ενιαία βούληση κι αυτοτέλεια.
Δεν ζητάει κάτι απ’ έξω, πρώτον γιατί δεν το χρειάζεται, και δεύτερον γιατί τίποτα σημαντικό δεν μπορεί να δοθεί από έξω προς τα μέσα.
Ο «κρυφός» σκοπός κάθε επιμέρους προσπάθειας είναι στην πραγματικότητα να κουραστούν οι υπο-προσωπικότητες, να καμφθεί η αντίστασή τους, και να παραδοθούν στον κύριο διαχειριστή της ζωής που είναι ο επαρκής εαυτός.
Όταν, και στον βαθμό, που η παραίτηση από τα προσωπεία συναντήσει την αυτοπαράδοση στον «κύριο της άμαξας», στο πραγματικό αφεντικό της ζωή σου, τότε η ευχαριστιακή βίωση της ζωής είναι για σένα μονόδρομός.
Είναι αναπόφευκτη και φυσική συνέπεια της απουσίας επιτακτικών αιτημάτων και συγκρούσεων.
Γρηγόρης Βασιλειάδης
MSC PhD Ψυχολόγος
