Μου ζήτησαν να γράψω ένα κείμενο σχετικά μέ τα διατροφικά προβλήματα, μία νέα σχετικά μάστιγα πού, όμως, εξαπλώνεται ραγδαία και επηρεάζει τη ζωή μεγάλου ποσοστού ανθρώπων στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο.
Αυτό πού θα πρότεινα είναι να αποσπάσουμε λίγο την προσοχή μας από τα συστατικά και τα γραμμάρια της δίαιτας, από το πώς κρατάμε το πιρούνι (πόσα δευτερόλεπτα πρέπει νά μένει στο τραπέζι) και το πόσο αργά μασάμε την τροφή. Θα υποστήριζα ένθερμα τη σημασία της συντροφιάς κατά τη διάρκεια του γεύματος και θα απέτρεπα την μοναχική και ωρολόγια διαδικασία κατανάλωσης μετρημένων θερμίδων.
Τότε, θα μπορέσουμε να βιώσουμε την ώρα του φαγητού όχι ως μία ελεγχόμενη διαδικασία, αλλά ως μία απολαυστική εμπειρία, ἡ οποία δεν θα εστιάζεται στο περιεχόμενο του πιάτου αλλά στους ανθρώπους πού βρίσκονται γύρω μας, στη μεταξύ μας σχέση καί τις μεταξύ μας κουβέντες. Καί, κατά συνέπεια, όταν ἡ παρέα θα τραβήξει την προσοχή μας, το φαγητό θα αποκτήσει δευτερεύοντα, συνοδευτικό καί όχι πρωταγωνιστικό, ρόλο.
Ἡ εικόνα ενός κυριακάτικου οικογενειακού τραπεζιού αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα για να αναθεωρήσουμε την έννοια της «ώρας του φαγητού» και να αντιληφθούμε την πληθώρα των συστατικών πού το απαρτίζουν, πέραν των υλικών των συνταγών. Διότι το κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι εμπεριέχει -συμπυκνωμένα τα τρόπω- ολόκληρη τη ζωή μας.
Πρώτιστα, αντιπροσωπεύει την ελληνική κουλτούρα. Τη χαρούμενη συμμάζωξη οικείων ανθρώπων γύρω από λαχταριστές γεύσεις και γαργαλιστικές μυρωδιές, τη ζωηρή κουβέντα, πού συνοδεύεται από κροταλίσματα μαχαιροπίρουνων και τσουγκρίσματα ποτηριών, την αστείρευτη φροντίδα της μητέρας, την πατροπαράδοτη συνταγή της γιαγιάς, τη βοήθεια της κόρης στο στρώσιμο του τραπεζιού, τη συνύπαρξη των γενεών.
Ακολούθως, εμπεριέχει την οικογενειακή κουλτούρα. Τη θέση του πατέρα στην κορυφή του τραπεζιού, την έγνοια της μητέρας για το σερβίρισμα των φαγητών, τα χαχανητά των παιδιών πού κλωτσιούνται κάτω από το τραπέζι. Είναι ἡ ώρα της σύμπνοιας, της χαλάρωσης, της συζήτησης, της ανταλλαγής των προσωπικών νέων, του ευφραντικού κουτσομπολιού, της άμεσης βλεμματικής επαφής όλων με όλους.
Επίσης, το οικογενειακό τραπέζι περικλείει τη διατροφική κουλτούρα. Την ποικιλία των εδεσμάτων, πού ξεκινά από το ζεστό ψωμί, το πικάντικο τυρί και την πολύχρωμη σαλάτα, φτάνει στο πλούσιο και θρεπτικό κυρίως πιάτο, και κορυφώνεται με τα δροσερά φρούτα και τα σπιτικά γλυκά.
Τελικά, το κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι συνδέει την απολαυστικότητα με τις ρίζες της ελληνικής παράδοσης, τις ηθικές αξίες της οικογενειακής εστίας με τις συνήθειες της ὑγιεινής διατροφής. Και σημαντικότερο όλων, το οικογενειακό τραπέζι δεν είναι μόνον το φαγητό, αλλά και όλα όσα συμβαίνουν περί αυτού. Ας απολαύσουμε, λοιπόν, τα πολλαπλά οφέλη του καί, τότε, θα αἰσθανθούμε την εσωτερική πληρότητα πού θα αποδυναμώσει τη σημασία του φαγητού και θα επιταχύνει την επίτευξη των διατροφικών μας στόχων.
Κωνσταντίνος Καλλιγιάννης
Ψυχοθεραπευτής
MSc Social Psychology, BA Human Studies
Δ/νση: Θράκης 1, 15124, ΜΑΡΟΥΣΙ
Τηλέφωνο: 2108013038 – Κινητό: 6936699532