Σύμφωνα με έρευνες, ο γάμος μπορεί να προσθέσει χρόνια στην ζωή ενός ατόμου και μάλιστα, οι ευεργετικές επιδράσεις του γάμου είναι πέντε φορές περισσότερες για τους άνδρες από ότι για τις γυναίκες. Η γαμήλια ζωή είναι σε θέση ακόμη και να μειώσει τον κίνδυνο προσβολής από όλων των ειδών τις ασθένειες, όπως καρκίνο, καρδιοπάθειες και γρίπη. Όμως, οι έντονοι καβγάδες και οι μακροχρόνιες υποβόσκουσες διαμάχες, η άνιση κατανομή του φόρτου εργασίας και η αβεβαιότητα για το μέλλον αποτελούν αιτίες γένεσης νοσηρών επιπέδων στρες.

Μάλιστα, έρευνες σε νεόνυμφα ζευγάρια αλλά και σε ζευγάρια με πάνω από 40 χρόνια γάμου δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην επίδραση του συζυγικού στρες στο ανοσοποιητικό σύστημα. Συγκεκριμένα, στα ζευγάρια που φιλονικούν, οι λειτουργικές ικανότητες των κυττάρων που καταπολεμούν τους μικροβιακούς παράγοντες που προκαλούν μολύνσεις, μειώνονται. Επίσης, οι έρευνες δείχνουν αυξημένα ποσοστά επιπέδων επινεφρίνης και νορεπινεφρίνης για τις επόμενες 24 ώρες έπειτα από συζυγικό καβγά. Παρατηρούνται δηλαδή, σημαντικές ενδοκρινολογικές και ανοσολογικές μεταβολές.

Στα ζευγάρια με προβλήματα γονιμότητας, στο στρες της συζυγικής ζωής προστίθεται και το στρες της υπογονιμότητας, η επίδραση του οποίου ποικίλλει ανάλογα με την προσωπικότητα του κάθε ατόμου και με την ποιότητα της σχέσης. Έτσι υπάρχουν διάφορες επιδράσεις στην συναισθηματική και σεξουαλική τους ζωή. Οι ενοχές και οι κατηγορίες ανάμεσα στο ζευγάρι επηρεάζουν αρνητικά την μεταξύ τους οικειότητα. Το υπογόνιμο άτομο μπορεί να φοβάται την απόρριψη και την εγκατάλειψη ή μπορεί να αισθάνεται υποχρεωμένο στο άλλο άτομο να χωρίσουν για να μπορέσει να τεκνοποιήσει με κάποιον άλλο σύντροφο. Επίσης, η σεξουαλική ζωή του ζευγαριού πλήττεται καθώς υπόκειται σε προγραμματισμό.

Βέβαια, σύμφωνα με έρευνες, και οι δυσλειτουργικές συζυγικές σχέσεις επηρεάζουν αρνητικά την πορεία και την εξέλιξη των προσπαθειών τεχνητής γονιμοποίησης και γενικά το συζυγικό στρες επιδρά αρνητικά στο θεραπευτικό αποτέλεσμα. Πιο συγκεκριμένα, γυναίκες που ανέφεραν σε έρευνα υψηλά επίπεδα συζυγικού στρες, πραγματοποιούν περισσότερους κύκλους εξωσωματικής γονιμοποίησης μέχρι να επιτύχουν την σύλληψη από ότι γυναίκες με χαμηλότερα επίπεδα συζυγικού στρες. Επίσης, διακόπτουν πρόωρα την θεραπεία, εγκαταλείπουν λόγω έντονων συζυγικών συγκρούσεων και αρνούνται να υποβληθούν σε επιπλέον θεραπείες καθώς πιστεύουν ότι η διαδικασία αυτή απειλεί ακόμη περισσότερο την οικογενειακή τους σταθερότητα. Τέλος οι γυναίκες αυτές ανέφεραν ότι η υπογονιμότητα οδήγησε σε κρίση την σχέση τους, δημιούργησε σκέψεις διαζυγίου και επηρέασε αρνητικά την σεξουαλική τους ζωή.

Αρκεί κάθε ζευγάρι το οποίο υποβάλλεται στη διαδικασία μιας εξωσωματικής γονιμοποίησης να δεσμευτεί σε μια κοινή προσπάθεια με γνώμονα την φροντίδα, την αγάπη και την αλληλουποστήριξη, προσπαθώντας να αποδώσει προσωπικό νόημα ζωής στην προσπάθεια αυτή.

 

Αγγελική Ζαφειροπούλου

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ

MSC: “Έλεγχος του στρες και προαγωγή της υγείας”, ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

Ειδίκευση στην συστημική-οικογενειακή ψυχοθεραπεία

www.therapy-center.gr